|
Ngandonjëherë,
pasditeve të gjata,edhe Zoti mërzitej nga monotonia
bojëqielli e hapësirave të pafund.
Një ditë të plotfuqishmit i erdhi një mendim:do t'i
vihej punës me shumë kujdes,për të krijuar
diçka që t'i tërhiqte gjithmonë vëmendjen.
Shpërndau në qiell një grusht me yje,që me
shkëlqimin e tyre të mbysnin errësirën e
natës.
Pastaj gatoi një lëmsh të madh dhe e
lëshoi në hapësirë;ndodhi kështu që Toka
filloi të rrotullohej rreth vetes,duke besuar vërtetë se
me mendimin se ishte qendra e kozmosit për derisa çdo
mëngjes edhe dielli ngjitej lart në qiell për ta
ndriçuar me orë të tëra.
Zoti shikonte nga larg të ardhmen e krijesës së
vet ishte i lumtur që e kishte sjellë në jetë.
Nga
dita në ditë vazhdoi t'i jepte pa kursyer Tokës
ndonjë dhuratë:dheun e thatë e ndau nga ujërat;u
shfaqën pemët,që u rritën derisa u bënë
pyll i harlisur;lule të çdo ngjyre çelnin për
të kënaqur vështrimin e krijuesit të tyre.
Zogj dhe
kafshë të çdo lloji shumoheshin dhe përhapeshin
në të gjithë rruzullin.
Ujërat e detrave, lumenjve
e liqeneve rritnin peshq të çdo lloj forme e përmase.
Një ditë Zoti vendosi të kurorëzonte një mbret
e një mbretëreshë,që ta qeverisnin Tokën dhe
t'i gëzonin të mirat:krijoi burrin dhe gruan.
Ata nuk ishin si
kafshët e tjera:ecnin mbi dy këmbë.Pasardhësit e
tyre dalëngadalë pushtuan të gjithë planetin.
Krijuesi shikonte nga larg dhe admironte bijtë e lindur sipa
shëmbëllimit të tij.
Por, me kalimin e kohës, vuri
re se bukuria e njerëzve nuk ishte e plotë:u mungonte
shpirti!
Ndodhi atëherë që Zoti vendosi të
shpërblente çdo burrë e çdo grua me
gjënë më të bukur që mund të
zotëronin ata,diçka që përmbante në vetvete
pasurinë më të çmuar të botës.
Mori një copë qiell,kapi disa reze dielli dhe i përzieu
me lëndë të parfumosura e petale lulesh.Herë pas
here spërkaste atë brumë me ujin e detit e
gurgullimën e përrenjve.
Pak nga pak, ndërsa
përziente brumin,herë pas here, ngjizte në të pak
frymë prej inteligjencës së tij.
Më në fund,thirri në kuvend të gjithë burrat e
gratë e tokës dhe u dhuroi secilit prej tyre një
pjesë nga ai brumë:shpirtin.Të gjallëruar nga kjo
dhuratë e çmuar,ata u shndërruan në qenie
inteligjente, të paisur me gjykim e vullnet,të zotët
të shijonin gjërat më të vyera.
Sytë e tyre
shndrisnin si yjet e kupës së qiellit.
Por dikush,atë ditë,përfat të keq,arriti me
vonesë në banketin e Zotit:Të bllokuar papritur nga
një stuhi,shumë prej burrave e grave arritën në
takim të lagur e të përbaltur.
Zoti bëri sikur s'i
vuri re e u dhuroi shpirtin edhe secilit prej tyre,por nga sasia e
paktë që kish tepruar.
I ngjitur përsëri në qiell,Ati i Madh sodiste nga lart
veprën e tij:e s'dinte ta fshihte kënaqësinë:
vërtetë, kjo që kishte krijuar, ishte një gjë
shumë e çmuar; në ditët që do të
pasonin nuk do të mërzitej më nga monotonia.
Mbi tokë, gra e burra ishin të gëzuar :zoti ishte
treguar i mirë me ta.
Vetëm të vonuarit,ata që
kishin marrë një shpirt të kursyer,herë pas here i
shmangeshin rregullave që udhëhiqnin gjithë
botën.
Filloi njëri,një ditë, të thoshte
një gënjeshtër të vogël.Por së shpejti u
imitua nga të tjerë që e kishin shpirtin si
ai.
Gënjeshtrat filluan të gjallonin në të
gjithë tokën.
Duke vrojtuar nga lart,zoti,i gjithëdijshëm, e kuptoi shpejt
se çfarë po ndodhte.
Thirri një kuvend të
dytë dhe paralajmëroi:
-Shikoj me keqardhje që dikush nga ju përfiton prej
inteligjencës që i kam dhuruar,për të mashtruar
vëllezërit.Kjo nuk duhet të ndodhë
më.
Nëse do të pësëritet,për çdo
gënjeshtër do të jem i detyruar të hedh mbi
tokë një grimcë rëre.
Burra e gra u kthyen në shtëpitë e tyre ;e kishin
kuptuar shumë mirë mendimin dhe vullnetin e Zotit.
Por
tashmë zakoni i gënjeshtrës,i
mashtrimit,ikeqbërjes, ishte futur kaq thellë në
mënyrën e tyre të të sjellurit, saqë nuk ishin
më në gjendje të vazhdonin të jetonin më me
ndershmërinë e sinqeritetin që i mishëronte në
kohët e para.
Zoti i qëndroi besnik fjalës së
dhënë.
Siç kishte kërcënuar,për
çdo gënjeshtër që dilte nga goja e një
njeriu,lëshonte mbi tokë një grimcë
rëre.
Në fillim asnjë nga njerëzit nuk vinte re
që Zoti po e dënonte mosbesnikërinë e tyre:grimcat
e rërës ishin kaq
të vockla,sa gëlltiteshin pa vështirësi nga
deti,liqenet e pyjet.
Pa kaluar shumë kohë,Zoti u detyrua t'i kërkonte
ndihmë këshilltarëve të tij:Gënjeshtrat e
shpërndara nga njerëzit ishin shumëfishuar deri në
atë pikë,saqë rënia e grimcave të
rërës ishte kthyer në një shi të
zakonshëm.
Zemërimi i Zotit në drejtim të krijesave
të tij mashtruese s'kish ndërmend të qetësohej.
Në disa pjesë të tokës gjelbërimi,i goditur
nga ky shi vdekjeprurës ,dalëngadalë po zhdukej.
Prej
kohe në këto zona nuk çelnin më lule,thaheshin
gëmushat dhe pemët,ndërsa zgjeroheshin gjithnjë e
më shumë hapësirat e gjëra të mbuluara prej
rërës.
Me keqardhje,zoti vështronte nga larg këtë lëngim;
panorama e mrekullueshme e mëparshme,kodrat e ëmbla të
mbuluara me gjelbërim e lule,zhdukeshin dalëngadalë
për t'i lënë vendin ranishtave të shkreta e të
zhveshura.
Një vel i trishtuar kishte mbuluar shpirtin e
krijuesit.
Vetëm aty -këtu,në hapësirën e
pamasë të rërës së shkretëtirës,
lulëzonin oaze të vegjël,rreth puseve të
rrallë të ujit,të rrethuar nga ndonjë palmë
ose kaktus,shenjë se mbi tokë jetonte akoma dikush që
kujtonte bamirësinë e krijuesit të tij,i respektonte
vullnetin dhe e adhuronte. |
