stelvi

Stelvio Mestrovich Wotnynski është një intelektual poliedrik: shkrimtar, muzikolog, poet e kritik letrar. Ka lindur në Zadar të ish-Jugosllavisë, sot Republika e Kroacisë, në qershor të vitit 1948. Jeton në Lucca (Itali). Mestrovich është edhe një kritik i rëndësishëm muzikor i barokut të vonshëm, me interes të veçantë për Antonio Salieri-n, Anton Diabelli-n, Pietro Alessandro Guglielmi-n e Baldassare Galuppi-n. Vepra e Mestrovich është përkthyer në gjuhë të ndryshme. Ky shkrimtar është përfshirë në antologji italiane, gjermane, austriake, spanjolle, bullgare, etj.

Romani i tij i parë "Suor Franziska" (1992) është fitues i çmimit të rëndësishëm "Viareggio/Farabolina". Shumë nga lirikat e tij, të përkthyera në gjermanisht janë përmbledhur për shumë vite në revistën vieneze "LOG", patronazh i UNESCO-s. Poezi të Mestrovich janë përkthyer edhe në gjuhën e një vendi si Shqipëria, vend që ai e do dhe e respekton në mënyrë të veçantë. Stelvio Mestrovich Wotnynski është përfshirë në "Dizionoir", botuar nga Delos Book, shkruar nga Mauro Smocovich e Carlo Lucarelli. Për këtë personalitet kanë shkruar "La Stampa", "La Repubblica", "Il Tirreno", "La Nazione", "Die Wiener Zeitung", "L'Arena", " Il Basso Adige" e organe të tjera italiane e të huaja .

VEPRA TË BOTUARA:

    “Chiarodiluna ime e fundit”, Itali,1974
    “Luçida dhe tregime të tjera”, Itali,1979
    “Ura”, poezi në italisht e gjermanisht, Gjermani,1987
    “Suor Franziska”, roman, Italia, 1992
    “Ditar i Luçida Mansit”, roman, Itali,1995 “
    “Anton Diabelli”, kritika, Itali, 2001
    “Çështja Palinuro”, roman i verdhë, Itali 2003
    “Venecia ngjyrë gjaku”, roman i verdhë, Itali, 2004
    “Shënime të Arkeologjisë Muzikale”, kritika, Itali, 2003
    “W.A.Mozart, il Cagliostro della musica”, kritika, Itali, 2006
    “Krim në shtëpinë Goldoni” roman i verdhë, 2007
    “Sindroma Xhaelit”, roman i verdhë, Itali, 2009
    “Kompozitorë të harruar”, muzikologji, 2009
    “Përbindëshi i Ebersdorfit”, roman thriller, 2010.
    “Puthja sipas mënyrës së Gustav Klimtit”, ne shqip, 2010

Webfaqja zyrtare e Stelvio Mestrovich

“PUTHJA SIPAS MËNYRËS SË GUSTAV KLIMTIT”
(“Il bacio alla maniera di Gustav Klimt”)
POEZI TË ZJEDHURA
Poesie scelte
Zgjodhi,redaktoi dhe përktheu nga origjinali:Sh.S.Noè
Ha scelto, redatto e tradotto dall’originale italiano:Sh.S.Noè

TRE TRËNDAFILË
( Le tre rose)

Trëndafil i akullt
Shkasin mushkonjat
Mbi petalet e tua prej dylli.

Trëndafil i mishtë
Dridhja e rrezeve të diellit
Dhe e kaltra është cipa e virgjërisë.

Trëndafil i mjaltë
Ke kohë të këputesh vetëm një herë
Dhe unë të adhuroj.

ZËRA   LISASH
(Voci di querce)

Mbrapsht,mbrapsht.

Lumenj që kthejnë mbrapsht rrjedhën,
Kuaj të bardhë që galopojnë
Drejt varresh akoma të freskët vjollcash,
Zëra lisash të prerë
Nga kallo duarsh,fiksimi i një ere
Që imponohet me gamxhik.

Praptazi,praptazi.

Arratisem
Atje ku fantazmat vigjëlojnë
Doganën e kohës.

DREJT URTËSISË SË QIPARISIT
   (Verso la saggezza del cipresso)

Të nxehtët e asfaltit
përpin hijen time

Jam vetëm
Përballë kulmit të botës

Lëkundem
Dhe kjo është lumturi

Kur boshti i trupit
shmanget

Drejt urtësisë së qiparisit
Të shurdhuar prej këngës së dikurshme.

DALMATE
(Dalmata)

Tokë e dhimbjes së pakryer
shumë kërcime të dhunshme të një deti të egër
asgjësuan qëndresën tënde.

Hic regimen purum
magnaque facta
manent

është shkruar
mbi yllin
e harresës.

Porte dhe hije zhukash
tashmë s’kanë më frikë
shfryrjet e tmerrshme të murlanit

sepse gjithçka është legjendë
është dashuri të nderohesh
me melodinë e lahutës

që shoqëron këngë antike mes barinjsh.

KJO RRËNQETHJE . . .
(Questo brivido m’ossessiona)

Kjo ethe më bren shpirtin,
është rrënqethje vdekjeje.
E thellë si
një vorbull
shënon qivurin e
hiçit
në pronat e ankthit tim
të pafund.

ËNDËR APO DËSHIRË
    (Sogno o desiderio)

Çlirojeni prej zinxhirëve Prometeun:
njeriu vdiq
(më në fund)

BARKË POTHUAJ ...
(Barca quasi / una freccia)

Barkë
pothuaj ushtë
e detit centaur

heshtjet shkretëtirat
përshkruar
nga një trup i vdekur rëre.

ZARA
(Zara)

Jo tokë jo det jo ajër
Jo kujtime jo dashuri
Jo mall.

Të mendoj
Në valset e tua me murlanin
Damë mëkatare.

Më tej është poemë.

NË SHPIRT VAJTIMET
(Nell’anima le nenie)

Rrëshkasin
parakalime të ngathtësisë
Në shpirt këngët e vajit

Si prej rrëshire
Lotët
Poshtë lëvores.

SI NJË MACE
(Come un gatto)

Si një mace
Lëpij plagët

I vetëm
mbi një çati

I tronditur
I tromaksur

I gatshëm të sulmoj
Më të zbehtën dritëz hëne.

PUTHJA SIPAS MËNYRËS SË GUSTAV KLIMTIT
(IL BACIO alla maniera di Gustav Klimt)

Puthje
Braktisje e fundit
Në një fshikëzë lulesh e ari
Lamtumirë e fundit

E dy fytyrash rinore
E dy kafkash të ardhme
Puthja

K A U   I   F U N D I T
   (L’ultimo bove)

Vdes
Në skaj të të fundmit livadh
Kau i fundit.

Kohë lulëkuqesh
Bari djeg
Dhe era përplaset me kullën.

Pas
Gjurmë ndërgjegjeje civile
Dhe asnjë shpresë

Mos u kthe
O kalë
Me tunikë të bardhë.

FSHATAR ME MUSHKË TË RRËZUAR
           (Contadino col mulo caduto)

Mushka
Pengohet
Mbi kalldrëm.

Fshatari
S’vë re
rënien e shokut të vjetër.

Vetëtima të kaltërta
Digjen
Në një trup të zi.

Dashuria
Është djersa
Që bie

Prej fytyrës me blana
Të burrit
Që përkëdhel duke qarë

Në diell.

UNË NUK MJAFTOJ MË
       (Io non basto più)

Duarve që s’mund t’i shoh
të harkëtarëve të largët
tendosjes për të copëtuar
trupin
me degëzime
të vdekjes
u ofroj
shpirtin
prej shën Sebastiani
në pritje.

Unë nuk mjaftoj më.